کودکی را در نظر بگیرید که زیپ لباسش گیر کرده است و در حال تلاش است که این گیر را آزاد کند و موفق می شود از راهی که خود به آن رسیده آن را انجام دهد.

کودک دیگر را تصور کنید که در موقع خوردن بستنی لیوانی ،وقتی سرقاشق پلاستیکی اش می شکند بعد از کمی فکر از سر دیگر آن برای خوردن بستنی استفاده می کند.

یا بچه دیگر که به هنگام گردش در بیرون از شهر برای بستن چیزی به دوچرخه اش از ساقه علفی بلند یک گیاه استفاده می کند.

همه به نحوی با مسائلی سروکار داشته اید که آن را به شکلی حل نموده اید از این دید خلاقیت را توانایی حل مسئله به روشی که فرد قبلا حل آن را نیاموخته باشد تعریف می کنند این تعریف شامل دو قسمت است :

اول - راه حلی که مسئله را حل کند

دوم - تازگی راه حل برای کسی که مسئله را حل می کند.

مثال های گوناگونی در عرصه های متفاوت زندگی بشر، از مسائلی که انسان با آن سروکار داشته است وجود دارد که آن را با خلاقیت خویش حل نموده است از کشف و نگه داری آتش و اختراع چرخ که زندگی بشر را متحول نمود و مکتشف و مخترع آن گمنام اند تا اختراع ماشین بخار از سوی جیمز وات که انقلابی در عرصه صنعت ایجاد کرد و ........... به سرعت مسائل پیش روی بشر یکی یکی با اندیشه خلاق وی حل شده یا می شود.

اما سوال این است که آیا حتما باید مسئله ای وجود داشته باشد تا خلاقیت شکل بگیرد؟ آیا وقتی برای اولین بار کودکی ترکیب زیبای تازه ای از دو کلمه می سازد یازمانی که شاعری شعری می سراید یا نویسنده ای داستانی را می نویسد، یا نقاشی که احساسش را به شکل بدیع در تابلویی به نمایش می گذارد و گروهی از آن ها لذت می برند خلاقیت اتفاق نیفتاده است؟

پس بر مبنای این ذهنیت خلاقیت را این گونه تعریف می کنند :

خلاقیت فرآیندی است که نتیجه آن یک کار تازه باشد و از سوی عده ای در یک زمان به عنوان چیزی مفید و رضایت بخش مقبول واقع شود.

اگر عرصه های متفاوت زندگی را در نظر بگیریم که در هر یک از این عرصه ها می تواند خلاقیت وجود داشته باشد در این صورت می توان خلاقیت را به گونه ای کامل تر نیز تعریف کرد :

خلاقیت توانایی شخص در ایجاد ایده ها،نظریه ها،بینش ها یا اشیای جدید و نو و بازسازی مجدد در علوم و سایر زمینه هاست که از نظر متخصصان به عنوان پدیده های ابتکاری قلمداد شده ،از لحاظ زیباشناسی،فناوری و اجتماعی با ارزش است.

محور اصلی این تعریف تازگی و ارزش است.